Peyami

Babasini henüz kundakta bir bebekken kaybeden ve hayati boyunca fakirlikle, hastaliklarla bogusan Peyami Safa´nin kalemi, dostlarindan birinin ifadesiyle “kazanç tarlasinda bir saban gibi islemeye” mecburdu, aksi takdirde aç kalirdi. Ancak onun bu durumdan pek sikâyetçi oldugu söylenemez; çünkü azmini, basarili olma hirsini hastaliklarina ve fakirligine borçlu oldugunu düsünürdü. Bir yazisinda, kendi tecrübesinden hareketle, zenginlik, sihhat ve zekânin çok zaman haddinden fazla güven verdigi için insani afyon gibi uyusturdugunu, tembellige, ihmallere ve gevseklige sevk ettigini; fakirlik ve hastaligin ise, onlara hemen teslim olunmazsa, iradeyi kirbaçlayip uyuklayan enerjileri uyandirdigini söylüyor, basarili olmus çocuklardan örnekler veriyordu. Bütün acilarini, öfkelerini, isyanlarini basariya dönüstürmeyi bilen Peyami Safa´nin hayat hikâyesi belki de romanlarindan daha heyecan vericidir ve bu kitapta bu hikâye anlatilmaktadir.