Durgun Don 2. Cilt

Rus ve dünya edebiyatinin basyapitlarindan Durgun Don'da Mihail Solohov, devrim öncesi ve sonrasindaki Rus yasamini, özellikle de feodal degerlere ve çara bagliligini sürdüren Kazaklari betimlerken, anlatisini tarihsel belgeler üzerine kurar.

Ancak yazarina Nobel ödülünü getiren bu büyük yapit, kesinlikle bir “belge-roman” degildir. Solohov, tarihsel olaylari nesnel bir biçimde aktarirken çok canli portreler çizmis, yasadiklari topraklarin ve dönemin özelliklerini yansitan güçlü karakterler gelistirerek, birey ve toplum iliskilerini yogun bir dikkatle irdelemistir.

Romanin sayfalari ilerledikçe anlariz ki, karsi safta olanlara yapay olarak yaratilmis bir düsmanlik besleyen Kazaklar, aslinda degisen bir dünyanin içinde yasadiklarinin da ayrimindadirlar.

Bu büyük eser Türkçeye, üç çevirmenimizin ortak ve yogun emeginin bir ürünü olarak kazandirildi. Mete Ergin ve Gani Yener'in birlikte yaptigi çeviriyi Hasan Âli Ediz Rusça asliyla karsilastirdi. Okurlar, Rus halk edebiyati ile Rus klasik edebiyatini kaynastiran Solohov'un parlak edebî biçemini bu titiz çeviriden zevkle takip edecekler...

“Eskiden Ataman Alayinda askerligini bitiren Kazaklari evlerine gönderirken donatirlarmis. Kazaklar sandiklarini, atlarini, esyalarini trene yüklermis. Tren yola çikar, tam Voronej'e gelince, hattin Don'u ilk geçtigi yerde, makinist agirlastirirmis treni... Tren köprüye varir varmaz... Vay babam vay! Görülecek sey! Kazaklar hepten çilgina dönermis: ‘Don! Don! Durgun Don! Babamiz, Don'umuz! Hurra!' Ve pencerelerden disariya, köprünün üstünden suya kasketler, eski gömlekler, pantolonlar, mintanlar, daha Allah bilir neler uçarmis! Askerden dönüsleri serefine Don'a hediyeler verirlermis. Bazen öyle olurmus ki, suya baktiginda, Ataman Alayinin mavi kasketlerini kugular ya da çiçekler gibi yüzer görürmüssün... Çok eski bir görenekmis bu.”