Ferdayı Garam

“Ah, Sermet ne kadar hakliydi... Bütün hayat böyle mutlu bir askin yaninda neydi? O hâlde bunu kaçirmamak, bunu devam ettirebilmek için bütün hayat feda olunmaz miydi?

Bir gün bu askin öldügünü, yarali, gücenik ve düsman eden derin bir kirginlikla girdaplar açtigini görmemek için... Sonsuza dek, sonsuza dek mutlu olmak için...

Bu artik ruhlarinda tahammül kuvveti tükenmis askin yarinlarinda ikisi de ayri birer tarafta olmamak için böyle severken, beraber, dudak dudaga olmaktan baska ne çare vardi?”