Kurt Yolu

Basimiza ne geldigini bilmiyorum. Bildigim tek sey, bir gün bütün haritalarin ise yaramaz hale geldigi ve kendi haritamizi yapmak zorunda kaldigimiz.

Firtina bulutu gelip onu aldiginda Elka yedi yasinda bir kizdi. Büyük Aptallik ve Çöküs’ün ardindan, ormanlarin batakliga, sehirlerin harabeye dönüsmesinden sonra dünyadan ne kaldiysa o vardi elinde. Bu dünyaya pek güvenmiyor, hayatini ormanda sürdürüyordu; yollari, kasabalari, insanlari sevmiyordu. Kisa hayati boyunca ormanin ve kendinin kurallariyla yasamisti ki bunlarin ilki, baska bir insanin yoluna güvenmemekti. Ormanda yalan yoktu, orman yalan söylemeyi bilmezdi. Hayal kirikligi yoktu, kötülük yoktu; ormanda insanlarin yanlarinda götürdükleri hariç her sey oldugu gibiydi.

Elka önce avlanmayi ögrendi, kurtlardan ve ayilardan kaçmayi; sonra da etrafinda kötü bir seyler döndügünün farkina vardi. Artik bu ormanda kalamayacagini anlayip anne ve babasini bulma umuduyla kuzeye gitmeye karar verdi. Bir plani vardi ve bunu sonuna kadar uygulayacakti. Kurtlar ve ayilar yenildiklerinde pes etmezdi. Vahsi yasam, kaslarinda ve kemiklerinde güç kalmayana kadar yasamaya devam ederdi; vahsi yasam pes etmezdi, Elka da etmeyecekti.

“Daha ilk sayfasindan beni içine çeken, dikkate deger bir ilk roman. Bana Cormac McCarthy’nin Yol’undaki yabani dünyayi hatirlatiyor.” –Nick Cutter, Karanlik Ada’nin yazari

“Bas döndürücü... keyif veren bir üslup ve unutulmaz karakterle bezenmis dâhiyane bir gerilim hikâyesi.”
–Scott Hawkins, Kül Dagi’ndaki Kütüphane’nin yazari

“Çetin ve dehsetli, öngürebilir bir kiyamet sonrasi dünyaya yapilan fazlasiyla gerilimli bir yolculuk.”
–Paul Tremblay, Kafamdaki Hayaletler’in yazari