Sanat Tarihinin Sonu

Hans Belting, modernligin, tarihin ve nihayet insanin sonunun ilan edildigi çagdas zamanlarda, modernlikten beri sanata yön vermis olan “sanat tarihi”nin de sona erdigini öne sürüyor. “Sanat tarihinin sonu”, sanatin ya da sanatla ilgilenen bilimin sona erdigine degil, sanatta ve sanat tarihi söyleminde yerlesmis bir gelenegin bittigine isaret ediyor. Sanat tarihinin kurdugu çerçeveye sigamayan çagdas sanatin sonunda onu parçaladigini öne süren Belting, günümüzde sanat üzerine düsünmek ve yazmak için bambaska bir yaklasima ihtiyaç oldugunu savunuyor. Özellikle Ikinci Dünya Savasi sonrasinda Avrupa ve ABD’de modernizm ve avangardin seyrini izleyerek, çagdas sanattaki gelismelerin kökenlerini ve sonuçlarini irdeliyor. Yüksek/düsük kültür ayrimi, sanat elestirisi karsisinda sanat tarihi, modernizmin sanat tarihinde icat edilisi gibi meselelere egiliyor.

“Modernizmin mücadelesini verdigi tabulardan kurtulus, sanat hiç kimseyi kiskirtmaz oldugundan beri degerini yitirdi Modernizmin icadi olan burjuva-karsiti avangardin meydan okumasi, burjuvazinin çöküsüyle birlikte avangard da düsmansiz kaldigi için, ortadan
kalkti. Bir “seçkinler kültürü” imgesi etrafinda yapilan tartisma, herkesin kendi seçimini yapabilecegi bir kitle kültürü düzeyinde hükümsüzlesti. Son olarak da, kimligin ya da çeliskinin yeri olarak tarih, her yerde hazir ve nazir ve kullanilabilir oldugu ölçüde, otoritesini yitirdi. Böylelikle tarihsel kültürümüze yön veren imge olarak sanat tarihi de ortadan kalkti.”
Hans Belting