Toparlanın Gidiyoruz

Karlarin arasindan çikarilip, battaniyeye sarilip annemin kucagina veriliyorum. Zaman zaman bu sahneler tekrarlanmis maalesef. Öte yandan hava buz gibi olsa da kalplerde sicak dostluklar da kurulurdu küçük yerlerde. Yoksa çekilmez olur bu çileler. Tam oraya alisacakken iki sene sonra gene babam “Toparlanin gidiyoruz,” der, dostluklar da yarim kalirdi.

Okuyacaginiz kitap sadece bir özyasamöyküsü degil, bir seye umutla baglanmanin anlatisidir. Hayata bir tutkunun esiginden bakanlar için aci tatli onca sey, hatirlaninca tebessüm ettirecek bir anidir sadece; “Ah biz de çok sanatçi olmak istedik ama ailemiz izin vermedi,” diyenlere anlatilacak