Baba İshak Destanı

Baba Ishak Destani’ni çam ormaninin doruklarinda oksijen soluyan insanin coskusunu buldum. Bir okuyucu olarak çok sevdim. Bir türkü tadi birakiyor insanin belleginde. Bu destan, çekti götürdü beni kendi çagina. Dize dize okurken Baba Ishak’la o günleri, o, 10. Yüzyil ve sonrasinin Anadolu kargasasini birlikte yasadim.Ülkede yönetimin güçsüzlügü, dogudan Mogol baskisi, batidan Haçli kargasasi... Bu ortamda Yunuslar’in yüregini daglayan gözyasi, kan, ölüm. Sanki o günleri gördüm. O’nun gibi düsündüm. Günümüzle özdeslestirdim o günün Anadolu’sunu.Kahramanlar ölmez. Onlarin ölümü ölümsüzlesmektir devrim yolunda. Kendilerinden sonra gelecek devrimcilere örnek ve önder olurlar.Anadolu tarihi böyle sürmüstür. Özgürlük, yigitlik, mutluluk ve umut zincirinin halkalari hiç kopmadan 36 uygarligin mozigi günümüze ulasmistir.Baba Ishak ilk kez yazilan özgün bir destan. Sözlerimi, yazarin; Kutsal Kitabimiz Ilyada adli yapitindan aldigi bir tümce ile noktalamak istiyorum: “...Bir ülke yigitligini Hektor’dan; devrim çizgisini Baba Ishak’tan, Seyh Bedreddin’den, Pir Sultan Abdal’dan, Mustafa Kemal Atatürk’den almis; görkemini ise sevda sarkilariyla gelistirmis; Homeros’dan Yunus’a, Veysel’den Nazim Usta’ya, Ahmed Ari’den Hasan Hüseyin’e ulastirmis.“ Bu toprakta yasamak, bu degerlerle birlikte olmak, onlarla, sevgiyle, kültürle kucaklasmak ne güzel...- Mehmet Altas- Ögretmenimin bu eseri beni ilginç ve büyülü bir geçmise götürdü. Zevkle, coskuyla dolastim sayfalar arasinda. Yigitlikle, sabirla bulustum her dizesinde. Her zaman oldugu gibi sizinle övünüyorum.Ellerinize saglik ögretmnim.- Hale Nurol-(Arka Kapak’tan)