Deccal'in Hatırı Sevinç Kuşları 1

“Bir çift ölü göz gözlerinin içine dikilmis, öbür dünyadan buna bakiyordu sanki. Ve ne kadar kibar konusuyordu ölü. Kiligina bak, ya otopark degnekçisi ya durak kâhyasidir derdin; yüzüne bak, melek midir nedir; gözüne bak, ölmüs de haberi yok yazik; hiçbir yerine bakmadan sirf dinle, haber spikeri. Ve de ne kadar âsinâ geliyordu Allah’im. Ve maalesef nasil da ürpertiyordu.”Deccal olmak, melek olmak… Ölü olmak, diri olmak… Hasta olmak, saglikli olmak… Erkek olmak, kadin olmak, escinsel olmak, baska cins olmak… (Bir de “cins” olmak var tabii, o ayri!) O kadar ayrilar, o kadar baskalar mi gerçekten? Bir bakin, bir düsününbakalim. Sezgin Kaymaz, hem tiryakilerine alistiklari lezzeti hep yeniden sunan, hem de hep yeni sulara açilan bir yazar. Tekinsizligin, siddetin, “kötülügün”, olaganüstünün ve gündeligin içinden hep sevinç kuslarini havalandiran bir yazar, ayni zamanda… Deccal’in Hatiri’nda sevinç kuslari, koma halinin, manyak doktorlarin, mafyacilarin, polisçilik oynayan polislerin, lubunyalarin,haris rantiyelerin ve tabii her zaman oldugu gibi, garibanlarin arasindan havalaniyor.