Folklor Ve Sinema

20. yüzyilin anlatisi sinemadir. Çok kisa bir zaman içinde hükmünü tüm kitalara yaymis, anlati türünün eski ve saygin ürünlerini bile kendisine ram etmistir. Insanin anlatiyi “görmek” istiyaki, her direnci kirmis, “talep” kendisini herkese dayatmistir. Üstelik bu süreçte baslangiçta salt eglence olan bir sektör, evrimi içinde “Yedinci Sanat”liga terfi etmistir. Çünkü sinema, her anlati gibi, öyle ya da böyle insanlik durumuyla yakindan iliskilidir. Insan ve onun tüm bagintilari, her zaman sinemanin merkezinde olmustur. Ister üçüncü sinif bir korku filmi isterse bir sinema klasigi olsun her ikisinde de insana ait bir “öz” vardir. Bu öz, sinemayi vazgeçilmez kilmaktadir. Bu noktada insana dokunan bir sanatin gelenegi boslamasi düsünülemez. Çok erken devirlerden itibaren sinemada geleneksel hayatin çesitli sahnelerinin öyle ya da böyle arziendam ettigi görülmektedir. Türk sinemasi da bu gerçegin disinda kalmamistir. Hiç ummadiginiz bir filmin fonunda bile gerçek hayatin aktigini görürsünüz ki bu Türk sinemasini hayatin gizli bir sahidi kilmaktadir. Öte yandan 1940’li yillardan itibaren giderek artan geleneksel ögelerin islendigi filmler, devirden devire degisen bir gözle yansitilsa da her zaman önemini korumustur.

Ahmet Özgür Güvenç’in kitabi bize halkbilimi gözlügüyle filmlere nasil bakilabileceginin bir modelini sunuyor. Görüntü, ses ve metin merkezli üçlü bir arastirma modeli öneren kitaba, bu sebeple, bir yöntem denemesi dememiz de mümkündür. Böylece bu özgün çalisma, bir film incelemesi katalogu olmanin çok uzaginda ve filmleri merkeze koyup birtakim unsurlari mercek altina alan bir yaklasimi yok. Bunun yerine Güvenç, sinemanin folklorun bir kaynagi olabilecegi tezini vukufla ele aliyor.
Folklorcu endiselerini beyaz perdede görmeyi merak ediyorsaniz, bir bilet de siz alin ve temasa baslasin…