Türk Hukukunda Tefecilik Suçu

Günümüz hayat sartlarinda ekonomik kaynak ihtiyaci içerisinde olan bireyler, banka ve finans kurumlarinin yaninda -tefecilere- de müracaat etmektedir. Banka ve finans kurumlari, kanuna uygun faaliyetlerde bulunmakta ve bu yönüyle -hukuka uygun- hareket etmektedir. Ancak, çogunlukla zor durumda bulunan ve mali durumlarinin kötü olmasi nedeniyle kredi basvuru sartlarini karsilayamayan kimseler, hiçbir prosedür gerektirmeyen ve yasal kredi ve finans kuruluslarina nazaran para talebine daha hizli cevap veren kimselere (tefecilere) basvurmakta ve fakat günün ekonomik kosullarinin çok üzerinde bir faiz maliyetiyle karsilasmaktadir. Tefecilik eyleminin suç olarak nitelendirilmesi ile; bir yandan toplumun sosyal ve ekonomik düzeni korunmakta ve diger yandan da, kayit disi ve haksiz kazanç elde edilen, kanuna aykiri bir sekilde isleyen ödünç para verme sektörü ile mücadele amaçlanmaktadir. Nihayet, her iki amacin dogal bir sonucu olarak maddi açidan zor durumda olan insanlarin sömürülmelerinin de önüne geçilmek istenmektedir. Sosyal ve ekonomik hayat içerisinde gerçekte tefecilik oldugu halde sanki bir hukuki islemmis gibi mesrulastirilmis ve yayginlastirilmis modern tefecilik yöntemlerine gün geçtikçe daha çok rastlanmaktadir. Özellikle kredi karti veya kiymetli evrak kullanma (senet kirdirma) suretiyle, görünüste mesru gözüken ve fakat özünde -tefecilik- anlami tasiyan islemlere sik rastlanilmaktadir. Ivazli ödünç sözlesmesi ile faiz talep edilmesi -klasik tefecilik- olarak karsimiza çikmakla birlikte POS Tefeciligi, senet kirdirma gibi modern tefecilik eylemlerinin, TCK m. 241 baglaminda tefecilik suçu bakimindan -tipik- olup olmadigi ya da diger bir deyisle, tefecilik suçunun kanuni unsurlarini tasiyip tasimadigi hususlarinin ayrintili bir biçimde tartisilmasi gerekmektedir.