Onuncu Köy

Türkiye’nin binlerce köyünden biridir Damali. Tipki digerleri gibi, bu köyün muhtari, bekçisi, egitmeni, arlisi arsizi, her bir seyi vardir. Tabii, bir de ögretmeni...

O egitim ordusunun neferlerinden biridir. Yemede içmede, gezmede tozmada degildir gözü. Dünyaya doymadan, güzel evler, temiz sular, bakimli çocuklar, çocuklari uysallastirmayan okullar görmeden ölürüm diye korkmaktadir. Köylere aydinligi götürme savasinda yenilmekten bir de... Gel gör ki, bu ugurdaki mücadelesi çetin geçer Ögretmen’in. Verdigi savasta köylüyü yanina alip, haksizligin, yolsuzlugun karsisinda durdukça, dogrulari söyledikçe yerinden edilir. Dahasi, çok sevdigi mesleginden. Ama Ögretmen yilmaz. Isigini saça saça o köy senin, bu köy benim dolanir. Böyle böyle, yolu Onuncu Köy’e düser. Burada da onu benzer bir mücadele beklemektedir...

Fakir Baykurt bu romaninda, bir köy ögretmeninin yobazliga, yolsuzlugu, bagnazliga karsi devrimci direnisinin isiginda egitim sorunlarina ve bürokrasinin o kayirmaci yaklasimina deginiyor.